Młyn przy ulicy Wrocławskiej istniał od początków miasta. Najstarsza o nim wzmianka źródłowa pochodzi z 1273 r. W średniowiecznych źródłach określany był mianem „młyna szpitalnego" lub, i to najczęściej, „młyna trójkołowego" (Dreiradenmühle). Pierwotnie młyn stanowił własność szpitala św. Ducha, który puszczał obiekt w dzierżawę różnym mieszczanom zgorzeleckim. Wśród dawnych dzierżawców młyna trójkołowego wymienia się m.in. Henryka Steinruckera, znaną osobistość na Górnych Łużycach (w latach 60. XIV w. Steinrucker sprawował urząd landwójta) czy Bartłomieja Hirschberga, dziedzica Studnisk w II połowie XV w. Od 1570 r. młyn dzierżawili miejscowi białoskórnicy. W 1820 r. w jego sąsiedztwie zainstalowała się fabryka sukna. Na przestrzeni wieków w młynie trójkołowym przeprowadzono liczne przebudowy. W 1562 r. powódź poczyniła tak wielkie szkody, że konieczne było postawienie młyna od podstaw. Prace budowlane trwały do 1583 r. Jednakże już 1 sierpnia 1595 r. miał miejsce kolejny, tragiczny wylew Nysy Łużyckiej i konieczna stalą się renowacja obiektu.
Młyn został mocno zdewastowany podczas oblężenia Zgorzelca w 1641 r. Przekazy z 1710 r. donoszą o następnej przebudowie. W nocy z 18 na 19 maja 1925 r. młyn spłonął, lecz został wkrótce odbudowany z inicjatywy ówczesnego właściciela P. Welzela. W 1938 r. obok młyna wzniesiono wysoki spichlerz przypominający wieżę obronną. W połowie lat 90. ubiegłego wieku w dawnym młynie trójkołowym otwarto restaurację „Piwnica Staromiejska". Na ścianach spichlerza w 1998 r. powstała wielka płaskorzeźba o nazwie „WAZE" (Wizerunek Artystyczny Zjednoczonej Europy), którą wykonali Ormianin Vahan Bego i Michał Bulak, mieszkaniec Gronowa koło Zgorzelca.
