Wieś położona na skraju terasy zalewowej Nysy Łużyckiej na południe od Zgorzelca. W 1385 r. zapisano ją pod nazwą Ozzek. W późniejszych zapisach zawsze pojawiało się dodatkowe określenie „Łużycki": Wendisch-ossek (1414), Wendischen Ossick (1420), Windisch-Ossigk (1489) czy leż Wendisch Ossigk (1491). Miejscowość już w XIV w. znalazła się w rękach różnych patrycjuszowskich rodzin ze Zgorzelca. W 1385 r. panem wsi był mieszczanin zgorzelecki Nitsche List. Od 1463 r. wieś przeszła na własność samej rady miejskiej Zgorzelca. Podczas słynnej „wojny piwnej" (Bierfehde) jaką Zgorzelec toczył z Żytawą Osiek Łużycki należał do najbardziej poszkodowanych miejscowości. W końcu maja 1491 r. do wsi wpadły wojska żytawskie, które wychłostały miejscowych chłopów i uprowadziły stąd 25 koni, 149 sztuk bydła i 170 świń. Nie oszczędzono krów nawet miejscowego proboszcza, który poskarżył się u samego papieża Aleksandra VI.
Interesującym zabytkiem opisywanej wsi jest kościół Narodzenia NMP. Jego istnienie poświadcza się już w 1346 r. Po pożarze w 1662 r. kościół odbudowano nadając mu dzisiejszą formę. Jest to obiekt murowany, jednonawowy z wielobocznie zakończonym prezbiterium. We wnętrzu zachował się późnorenesansowy ołtarz, zaś w zewnętrznym murze kościelnym barokowe epitafia. Na uwagę zasługuje wmurowana we wschodniej części kościoła płyta nagrobna Jana Jerzego von Warnsdorfa, zabitego przez szwedzkich rajtarów na rynku sulikowskim podczas wojny trzydziestoletniej. W Osieku Łużyckim 25 grudnia 1728 r. urodził się Jan Adam Hiller, jeden z najpopularniejszych niemieckich muzyków w XVIII w. Hiller okrzyknięty mianem „ojca niemieckiego wodewilu" popadł później w zapomnienie (zm. 16 czerwca 1804 r.).
